Narodno pozorište u Beogradu
Premijera: 21. januar 2024.
Scena „Raša Plaović“
Željko Hubač
Sanjao sam da sam se probudio
Reditelj Dino Mustafić
Dramaturg Đorđe Kosić
Scenograf Jasmina Holbus
Kostimograf Marina Medenica
Kompozitor Irena Popović
Scenski govor Ljiljana Mrkić Popović
Producenti Miloš Golubović, Milorad Jovanović
Inspicijent Sandra Rokvić
Sufler Ljubica Raković
Korepetitor i asistent kompozitora Ivan Mirković
Asistent reditelja i montažer video materijala Nikola Kljajić
Asistent scenografa Ivana Crnogorac
Asistent kostimografa Ivana Mladenović
Likovna dorada Ivana Mladenović, Danica Teš
Premijerna podela:
Jovan Jovanović
Dušan Matejić
Anastasia Mandić
Suzana Lukić
Nina Nešković
Nikola Vujović
Slobodan Beštić
Specijalna gošća predstave
Katarina Jovanović
Članovi hora „Smilje“
Jelena Slepčević, Nadežda Filipović, Ankica Đuričić, Olga Braić, Mirjana Cvetković, Dušica Kostić, Bosiljka Milanović, Milutin Veličković, Zlatibor Radovanović, Miloš Barac
Majstor svetla Srđan Mićević
Majstor maske Marko Dukić
Majstor pozornice Zoran Mirić
Majstor tona Dejan Dražić
Video produkcija: Video studio Narodnog pozorišta
Kostimi i dekor su izrađeni u radionicama Narodnog pozorišta u Beogradu
Reč pisca
Napisao sam komad o pozorištu, o tome koliko i kome ono znači, a kome ne, o njegovoj društvenoj poziciji, subverzivnosti, sjaju i bedi, o onome što je u njemu lepo i ružno, o strasti koja ga stvara i obesti koja ga razara, o umetničkoj sujeti i bezrezervnoj ljubavi, o snazi onih koji u njega veruju i koji mu se daju čak i kada mu ne veruju, o teatarskim utilitaristima i duhovnicima… O svim onim dragim (i ne tako dragim) pozorištnicima koji su prošetali kroz moj život u teatru i ostavili beleg, sa kojim valja živeti, a sanjati.
Čitav život sam sanjao da sam se probudio. I još uvek sanjam…
Dramu sam pisao sa ambicijom da bude što vernije ogledalo naše pozorišne stvarnosti. I svaka sličnost sa onom drugom, ovozemaljskom stvarnošću je – namerna.
Željko Hubač
Reč reditelja
Rijetki su tekstovi domaćih pisaca koji se bave pozorištem; „Sanjao sam da sam se probudio“ je jedan od njih. Željko Hubač je kroz kaleidoskopsku dramsku strukturu postavio tekst otvorene forme koji pokreće mnoge umjetničke dileme, autorske i izvođačke, o teatru danas, u društvenom, socijalnom, estetskom, etičkom i egzistencijalnom smislu. Žanrovski disperzivan tekst koji kroz dramaturgiju snova omogućava rediteljsko-dramaturšku nadgradnju, autorefleksivnost cjelokupnog saradničkog (autorskog) i glumačkog tima gdje nam je omogućeno da se igramo, prepoznajemo sopstvenost kao dio fragilnog pozorišnog sna.
Trudili smo se da u interpretaciji Hubačeve drame publici pokažemo teatar kao društveni događaj, urbani ritual koji treba da otvara bolna i tabuizirana pitanja, da pruža doprinos umjetničkoj i društvenoj emancipaciji; kao prostor socijalnog dijaloga, mjesto različitosti i otvaranja receptivnog horizonta za nepoznato i drugačije. I na kraju, nastojali smo pokazati da i u teatarskom deiluzionizmu ima književne i scenske ljepote, svojevrsne utopije pozorišnog prostora kao paralelnog svijeta u kojem mi kao akteri proživimo dobar dio našeg životnog vijeka. Jer, na kraju krajeva, vjerujemo da teatar to sve jeste, i treba da bude; da nijedan umjetnik ne smije izgubiti nadu da njegova predstava može promijeniti tok stvari na bolje. To je nekako i definicija humanizma. Sigurno da mnoge važne i dobre predstave iz istorije pozorišta nisu mijenjale svijet, niti društvene i političke okolnosti, ali zato jesu pojedince u publici. I to je dovoljno za teatar kao jedan od civilizacijskih stubova.
Dino Mustafić
Reč dramaturga
Pozorišni proces na tekstu „Sanjao sam da sam se probudio“ Željka Hubača predstavljao je retku priliku da se kroz jedan domaći, savremeni dramski tekst istraži granica između stvarnosti i pozorišta – pozorišta ne samo kao umetničkog oblika već i institucije, sa svim svojim idiosinkrazijama, lepotama i banalnostima. Otvorenost forme koju je tekst zadao kroz okolnost sna je bila plodno tle za dekonstrukciju pozorišnog mehanizma i preispitivanje različitih tema pozorišta: pitanje tretmana ženskih likova u domaćoj dramaturgiji, načina na koji su umetnici u realnom životu platili cenu za svoju umetnost, pitanje cenzure i autocenzure, i na kraju birokratije (i birokratizacije) pozorišta.
Intervencije na tekstu bile su rezultat improvizacija i radioničarskog rada sa glumcima i autorskim timom. Svaki segment procesa bio je prožet laboratorijskim pristupom, gde smo iznova istraživali i preispitivali svaki aspekt dramskog predloška, ali i ličnog pozorišnog isksustva – primera radi, arija o pozorištu sa početka predstave napisana je na osnovu snova i životnih iskustava glumaca. Metateatralnost koju tekst već sam nudi i formom i sadržajem, težili smo da dovedemo do kraja i kroz inscenaciju, da ponudimo multiperspektivnost na pozorišni svet koji tekst oslikava, da osvetlimo i arhetipove i stereotipe na koje se tekst naslanja, bilo da ih već i sam preispituje, ili pak ne problematizuje dovoljno. Spoj stvarnosti i teatralnosti omogućio je jedinstvenu sinergiju, koja je u koncu izražena u jednom eklektičnom pozorišnom izrazu između stvarnosti i drame, jave i sna.
Đorđe Kosić
